ruhumun ıssızlığından geçti
sırılsıklam mevsimler...
suskunluğun kıyısında yaralarım sızladı ince ince
acıların ayak izi kaldı içinde
alevlendi içimde ürperen deniz!..



bir sabah ayazında irkildik devrilen ağaç sesiyle
güzün titreyen yaprağında uzayıp giden sis
haykırdı çığlık çığlığa annem
eskiyen elleri boşluğa düşerken...


eşiğimizde hüznün ayak izi
çoğalan gözyaşı seline karıştı zamansız zemheri
bir çığlık olup kaldım o daracık avluda
ümitlerim sararıp solarken...



kesilen sözcükler kan revan
avluya düşen kederlerin serin gölgesi
bitkin anılara tırpan!..



karardı gün
hüzünler dalga dalga vurdu sahile
deniz çığlığında üşüyen çakıl sesi
birikti ıssız koylara gülüşler yiterken...



nisan yüzünde nehir
gözlerinde hançerle yıkıp geçti puslu kenti...
hangi söz bir acıyı keser ki!
ömrümüze hüzünler bağdaş kurup oturmuşken
hangi şiir çıldırmaz ki!.





Aslı Aydın