Anam ne yüce sevgi ki,
Senin sevgin
Beni benden alıyor…
Geceleri tüm insanlar uyurken
Hasretin içimi yakıyor
Bir kor ateş olup
Yüreğime oturuyor
Bu nasıl sevgidir anne?
Seni kaybedince
Aylarca gece yarıları
Herkes uyurken
Beni mezarına getiriyor…
Günüm, gecem bir oluyor
Gündüzlerimin
Geceden hiçbir farkı yok…
Hangi saatte olursa olsun
Her şeyde
Her yerde
Sen varsın…
Yattığın son yatak
Yine o köşede
Yine aynı duruyor
Kaldırmadım.
Yatağı sen,
Yorganı sen,
Yastığı sen,
Çarşafı sen kokuyor…
Kur’an okurken bile
Seni görür gibi oluyorum,
Görür gibi oluyorum seni…
Geceleri ise düşümdesin
Her şeyde
Her yerde
Gözlerimin baktığı
Tüm güzelliklerde sen,
Gecenin karanlığında
Gündüzün ışığında
Baktığım, gördüğüm
Her noktada varsın.
Evet, sen varsın anam…
Son nefesini verdiğin odana,
Aylarca, hiç ama hiç
Kapısını açıp giremedim
Penceresini aralayıp bakamadım
Sen ki her an, bana seslenecek gibiydin…
Söyle anne,
Bu sevgi ne yüce böyle,
Eşimin yüzüne baksam,
Çocuklarımı okşasam,
Cuma sabahları gözümü açsam,
Mezarlıkları görsem,
İçim bir hoş oluyor…
Başlıyor
Gözlerimden dudaklarıma,
Gözyaşları uzamaya, akmaya
Söyler misin anam?
Anne söyler misin?
Bak, bizler de torun sahibiyiz
Üçüncü, dördüncü kuşak geliyor,
Yıllar su gibi akıp gitti…
Fakat, bu acı dinmiyor anam,
Bu acı bitmiyor,
Dinmiyor bu acı anam…

Suat TUTAK
26. 04. 2008
Saat: 11.00