anlamaya çalışırdım , ne kadar da çocukça
anlamın bittiği yere ağlayarak vardım..
aldatmamaya çalışırdım, ne kadar masumca
kalleş bi gerçekle , sevdiğim yalan arasında kaldım..

dostum sandıklarım belki de yoktular..
inanmanın bedelini ilk ödeyen ben değilim sanırım..
yanımda canımda bildiklerim belki de hiç olmadılar
kalleşin önüne kim durabilmiş ki ben durayım...

titrediğim günler bilirim acıdan kahrolduğum..
düşüncelerimde kaybolup.gerçeklerle geri döndürüldüğüm,
yarınlarımı yok adledip sonsuzluğa uzanmayı yeğlediğim,
bu yalan alemde alev alev yanarken kalleşçe söndürüldüm..

kötülük taşımadığını bilirsin..
ama ne taşıdıklarını asla bilemessin..
hisettiklerini çok iyi bilirsin..
ama ne yaparsan yap ,kalleşlere asla güvenemessin.

hiç olmanın tadına varmadılar mı sanki?
umudu taşımazlarken benliklerinde bu inat niye?
onca yaşadılarda bir şey anlamadılar mı sanki?
kalleşken, hiç bir zaman tanıyamayacakları bu icat niye?

ne olduğumu bilmesem çok canlar yanardı..
gücümü iyiye yöneltmem hamurumdan..
yanında olsam çok büyük azaplarda yaşardı..
kalleşe diyecek hiç sözüm yok, susuşum huzurumdan..