Kasvetle gelip akşam, sürgülenince kapım
Hüzünüm sevincimi fersah fersah aşar hep
Senden sonradır ki ben sanki yanan çerağım
Kalpten oluk oluk kan, gözümden yaş taşar hep

Ko bu eski âşıkın orda burda sürünsün
Ko gördüğü her güzel senmiş gibi görünsün
Ben efkâra batayım, dağ dumana bürünsün
Cismin başka kucakta, sevdan bende yaşar hep

Ben gözüne hasretsem sen gözünü yumardın
Gönlüme eziyetten bilmem ki ne umardın
Sevdikçe kibirlendin, sevildikçe şımardın
Sende neyi sevdim ben aklım buna şaşar hep

Bilinmez gazabınla ayrıldık ta hiç yoktan
Başka sevgililerle unuttun beni çoktan
Kırk yılın başında bir murad istesem Hak’tan
Sanki çağırmış gibi bana dertler koşar hep

Sen gibi vefasıza harcettim baharım ben
Şimdi bendi yıkılmış sularca çağlarım ben
El bilmez iştîyakım, içimden ağlarım ben
Eksiltemem zerrece dert coştukça coşar hep

(Kartal / İstanbul - 1979)

Zekâi BUDAK