En çok da suskunken kendin oluyorsun

Sessiz bağırıyorsun kendini sırılsıklam

Ruhun ıslak bedeninden beliriyor

Yüzün dert, yüzün sözün

Dudağın bükük, yanlış hayata

Gözlerin dalmış, nefesin dar

Hüznün iz bırakmış az önce öptüğüm

Tuz tadında ki yanağında



En çok da yalnız kaldığında kendinsin

Elalem konuşuyor sen dinliyorsun

Dinlerken içini dışa döküyor

Kirpiklerinde ürkek bir heva ile

Yasalara aykırı göz kırpıyorsun



Müdahil olmak istediğinde hayata

Ellerine çekidüzen veriyorsun

Öfkelendiğinde sıkılı yumruklarınla

Sustukça kendini ele veriyorsun



En çok da BENle olduğun da kendin oluyorsun

Alaycı bir bakış dudağının ucunda

Kaşlarına söz dinletemiyor

Çatıyorsun

Biliyorsun seni bildiğimi de

Ruhuna bir örtü saramıyorsun



En çok da benle olduğunda

HU’ylanıyorsun

Gözlerin gözlerime dokunduğunda

ÖZünü gözümden kavramıyorsun

EV’ine döndüğünü anlamıyorsun

nil