Sevdim...
Elimi ilk tutan el, ilk bakışım, ilk deli sevdam…
Kuytusunda ilk ağladığım sıcak liman…
Derdimden daha ağırdı derdin ama
Omzunu paylaştın kederimle ve sırlı yaralarını..
Kimseye anlatamadıklarını ben de sakladın..
Öyle derinlerdeydi ki yerin..
Çıkartmaya hiçbir kuvvet güç yetiremezdi..
Direnirdim, sen vardın bir tek, sen olmayan her şey,
Herkes gözümde düşman kesilirdi,
Büyüktün işte o kadar,
Ve güzeldin, kimsenin sahip olamayacağı hazineydin sırf ben de gizli…

Kandım…
Düşüncede bile yoktu kahpelik bu sevda masalında.
Herkes terk etse, bir sen terk etmezdin.
Ama ilk terk edeni ve ilk öldüreni oldun bu kırılgan ruhun..
Rüyayı gerçek bildiren o zehirli arzuyla en sevdiğin olduğuma inandım..
Aitlik ahdiyle tüm düşlerimi aldattın...

Gittin…
Seni kaybettiğimde, her şeyimi kaybettim sandım.
En yakınımdın, arama sınırsız ve sonsuz duvarlar ördüğüm…
En günah kuyulara dalmışım sevdan uğruna, kahrettim..
Kuyular değil ama ben zifiri karanlık körmüşüm meğer…
Meğer yalancı baharın aydınlık yüzüne aldanmışım da,
Don vurmuş tüm meyvelerine aşkın.
Kopacak fırtınalara hazırlıksız yakalanmışım…
Kötülüğünle, o elleri ve koruyan gözleri hala bende duran yar’i öldürdün..

DEVAM EDECEK...