Yıllar Önce..
Bir kadın varmış
Çaresiz,yapayalnız…
Yaşanmamışlarını
Yaşanmışlarını sorgulayan
Keşkeleriyle savaşan
Bir kadın.
Her nedense ölüme aşıkmış ölesiye
Yaşam Senfonisi çalarken
Hep dans edermiş Ölümle.
Şiirler yazarmış ölüm üzerine,
Çağırırmış onu gündüz gece.

Ve Bir gün…
Biri gelmiş aniden.
Adı yokmuş bilinen.
Kadın, “ÇOCUK” demiş ona.
Ve Çocuk…
Işık olmuş karanlığına,
Dost olmuş yalnızlığına,
Yıkmış keşkelerini birer birer,
Susmuş Ölüm haykıran dizeler.
Ama Bir gün..
“Çocuk” geldiği gibi
Sessiz ve zamansız gitmiş uzaklara.

Ve Kadın…
Son şiirini yazmış gözyaşlarıyla,
Gömmüş ruhunun karanlıklarına.
Hep beklermiş O günden beri.
“Çocuk” Gelir diye belki..
Ve “Çocuk” çıkagelmiş aniden.
Kadın şaşkın sevincinden
“Çocuk” ise hüzünlü ve kaygılı
Konuşmuşlar eskiden,yeniden
Akıtmışlar Hayat Okyanusuna
Acılarını,Umutsuzluklarını
Nefretlerini damla damla.
Bitmiş kelimeler..
Kırılmış kum saati..Dolmuş zaman.
Ve Sonra..
Kadınla Çocuk elele
Yelken açmışlar BİLİNMEYEN’e..