Bilirmisin acaba,Ey sevgili.
Ben senden ayrılmanın hüznünü sevdim,
İçime kor gibi ateşi koyduğunda,
Dönmeyeceğini bile bile,
Her gün saatlere eklenen özlemini sevdim.

Tuttuğum her şarkı senin içindi,
Sazımın tellerine her vuruşum,
Geceleri,odamı yırtan sessizliği,
Yüreğimin her kapı çaldığındaki çırpınışını,
Gelmeyince de,yeniden bekleme umudunu sevdim.

Kalabalık içindeki yalnızlığımı sevdim,
Mum ışığındaki içtiğimiz şarabı,
Sardunyaları sularken ki çıkan kokuyu
Onlardaki ellerin dokunuşunu,
Kuru, yağmur çağıran, ayak bastığın toprağını sevdim.

Gün koşarak doğarken istanbul’a
İyot kokusunu içime çekerken Ortaköy’de,
Şiirler yazmayı,sensizliği tuvallere çizmeyi sevdim.
Gülen yüzünü, gamzelerin çukurunu,
Muzipçe bakışındaki,serseri gizemini sevdim.

Gizlice ağlamayı sevdim yağmura karışarak,
Kar oldum dolu oldum rüzgar oldum,
Sığdıramadım kendimi
Her fırtınanın sonunda limanına sığınıp,
Koynunda,beklemeyi sevdim.

Aynaya ne zaman baksam,kendimdeki aşkını görüp sevdim,
Odama dolan sarhoş eden kokunu,ayak seslerini.
Alışamadım yine de yokluğuna,
Beni senden çalan yolların uzaklığını sevdim,
Kadersizliğimi,çaresizliğimi,sensiz bırakılmışlığımı,
Ben sensiz.,sensiz ölümü sevdim.