Bilirim seni Anadolu’m…
Ayakların Akdeniz’de,
Gövden Anayurdun koynunda,
Göğsün Marmara’da,
Bir elin Karadeniz’de,
Bir elin Ege Denizi’nde,
Başını RUMELİYE uzatmışsın…
Yüz üstü kapanan,
Bir Anadolu Pehlivan’ı gibisin…
Uzanmışsın Kuzey’den Güney’e.
Seni gördüm İstanbul,
Sevgilinin boynunda gerdanlık gibi
Yaslanmışsın Anadolu’nun göğsüne
Cennet bahçeleri gibi yamaçların
Kimi uzanmış Marmara’ya
Kimi el atmış Anadolu’ya
Sevgilinin koynuna girer gibi
Karadeniz’den Ege Denizi’ne yatmış
Uzanmış boylu boyunca boğazların
Surlardan boynunu uzatmış
Asma köprülerinde nöbet tutuyor sanki
Fatih ve askerlerin…
Seni gördüm İstanbul
Bilmem nedendir, çözemedim…
Biraz hüzünlü mü semaların
Hafif kızıla boyanmış
Yoksa, gamlı mı ufukların
Hani, seni kucaklayan,
O, Anadolu pehlivanı var ya…
Sen de iyi bilirsin onu,
Tıpkı benim gibi…
Hani diyorum,
Eğilsen kulağına…
Birkaç tılsımlı söz söylesen,
Şöyle bir doğrulsa,
Göğsünde yattığı yerden…
Dinelse ayaklarının üstüne,
Vücudunu doğrultup titrese
Silkinse tüm hücrelerinle
Açsa şimşek gözlerini,
Kucaklasa Anadolu’yu
Akdeniz’den Karadeniz’e kadar
Öpse Marmara’yı
Sarsa Ege Denizi’ni
Haykırsa dosta düşmana karşı
“Ey ahali, Durun! Aklınızı mı yitirdiniz?
Anadolu benim korumamda, dellenmeyin!
Beni de dellendirmeyin…” dese,
Diyebilse bir !
İstanbul semalarından, ufuklarından
Kıbrıs çimenlerine bir seslense,
Gür sesiyle uçursa,
Kargaları, Karabatakları, tüm yırtıcı kuşları
Bir ürkütse, bir uçursa…
Bilirim…Ben senin,
O halini de bilirim Anadolu’m..

08. 09. 2005 – SÖKE
Suat Tutak