Ve yazar bir şiir yazar,
Kanlı bir günü anlatır dudakları
Parça parça yüreği için yaşlanır gözleri
Evden bahar güneşini yanına alarak çıkmıştır
Lakin,
Döndüğünde bulut paramparça,
Toprak açmış kucağını beklemekte canının parçasını
“vermem” der önce
“vermem sana ey toprak cananımı,sen benim değil Veysel’in yarisin”
Çığlık çığlık olmuş akın eder annesinin feryadı,
Babasının bir saatte beyazlayan saçları
Çöker...
Çöker dizleri, yürümez olur ayakları,
Artık yaş akmaz kurumuştur pınarları
Sabah olmaz,yeni gün doğmaktan utanır zanneder
Çocuk!..
Hangi masal ülkesinin prensesisin?
En yakın bildiklerin gülmekteler bak
Kulağına gelen bu sesler hıçkıran yüreklerin değil
Kahkaha atan gözlerin...
Bir odaya atar adımını
En derin kazanda kaynatmaktadırlar dedikoduyu
Açıp bakar umurlarını yakınlarının
Orda değildir canının parçası
Çöker...
Çöker dizleri,yürümez olur ayakları,
Utanmaz gün doğmuştur işte
Mis kokulu beyazlara sarar cananı
Öper tel tel dökülmüş saçlarını
Ve verir toprağın bağrına
“Gayrı” der “Gayrı sende yarimsin benim,iyi bakasın cananıma...”