Ay, ellerinde kirleniyor!
toprak rengine bürünerek
içimin çölerine yağıyor
esmerleşmiş yağmurlar

baharda açan kır çiçekleri gibi
günler de sensiz soluyor buralarda.


utanıyorum bakarken göz yaşlarına
ruhuma hapsedilmiş kurtlar
hakir ışıklar savuruyor
kara yazgılı gecelerime.


acılarla kokuşmuş hayattan
gülleri beklemek ne zor sevgili
beni kuşatırken çaresizliğimin kangreni
kesilmeli, atılmalı kafesimin içinde sakladığım kalp belki.


şafaklar sökerken el açıp ettiğim beddualar için
pişmanlık duyuyorum keşkelerle
sokaklara savurduğum onca küfür
gelip uzandı başucuma boylu boyunca.


artık içi geçmiş bir adamım ben, senden arta kalan
rıhtımsız gemiyim, korsanlar tarafından sürekli yağmalanan
bütün hislerimi, inançlarımı, teslimiyetlerimi alarak yazıyorum
halimden anlarsın sen, sana açık tüm duvarlardan sızan bendim
vücudumuza eziyet eden tüm kaoslara gülüyorum hıçkırıklarımla
gülerken ağlamak; evet öğrendiğim bu şimdiler de...