Sensiz bu şehir bomboş,
Mevsimler kış,
Yürekler kanıyor, gözler buğulu,
Bulutlarda yağmur saçakları,
Geceler boyu uykusuz gözpınarlarım kurak,
Y a ğ m u r y ü r e k l i m...! ! !
Her gece ağlıyor gökyüzü benimle beraber,
Benimle beraber özledi penceremizdeki kuşlar,
Sırdaş oldu hicranıma, her gün ismini söyledi rüzgara..
Y a ğ m u r y ü r e k l i m...! ! !
İçimde sensizliğin acısı, derinlerde ihanetinin sancısı.
Soğuk hava çok soğuk ve gece karanlığını yarıladı.
Gün ağaracak birazdan.
Özleminle yanarken yüreğim,
Yeni doğan günü görmüyor gözlerim.
Y a ğ m u r y ü r e k l i m...! ! !
Yitirdim sevdamın umutlarını.
Prangalara vurdum seninle coşan duygularımı.
Ressam çizmiyor artık mutluluk tablolarını,
Fırçasında kurumuş boyası, tualinde hüzün var,
Nerede pastoraller? nerede gökkuşağı renkleri?
Sadece siyah, beyaz, gri renklerle dolu paleti.
Y a ğ m u r y ü r e k l i m...! ! !
Sensiz yorgun, yaralı bu yürek, biçare bu can.
Kurumuş çiçekler susuzluktan,
Sevdalara kapanmış yürekler,
Yazmıyor gökyüzünde adımız, söylenmiyor şarkımız.
Y a ğ m u r y ü r e k l i m...! ! !
Kayalara vuran dalgalar bile hırçınlaştı!
Gemiler limandan uzaklaştı, gri dumanlar tüterek bacasından.
Ne uğurlayan var, ne sevdalı gözler,
Canhıraş çığlıkları martıların,
Gitme! Geri dön! der gibi, uzaklaşan geminin ardından.
Aniden sustu şehir, dalgalar sustu,
Kalemler sustu.
Susmayan bu yüreğim sessiz, çaresiz haykırışlarla,
Boğazımda düğümlendi nefesim.
Omuzlarım düştü biçare.
Gözlerimdeki yaş mı?
Gökyüzünden boşalan yağmurmuydu yanaklarımı ıslatan?
Sensiz, yanlız, çaresiz ben s ı r ı l s ı k l a m.
Gün ortasında koyu karanlık,
Ve bana armağanın derin yalnızlık.

Elveda diyemediğim sevdam Y a ğ m u r y ü r e k l i m...! ! ! elveda....

Şubat 2006