belkide hiç susmadık
yalandı belkide kurduğumuz tüm cümleler
yada;
öznesiz devrilmişlerdi de üstümüze
bu yüzden bir anlam yükleyemedik



bazen açık eflatun bir rüyaya dalardık
hülya olurduk
sonra uyandırılıp düşümüzden düşerdik
kendi içimizden
bir uçurum boyu derinliği acıya eşdeğer



kirpikten süzülen her inci tanesi aklasa bizi
yinede vazgeçmeyiz aşkın günahına girmekten
kirlenmiş yürekler
oysa leke tutmasın diye koyu kırmızıdır rengi



cennet bakışlarım solar yüzümde
cıvıldamaz kuşlar sesimde
ve artık kan çağlamaz damarlarımda
deli çağlarım mengenede



dün gömdüm yüreğimi
toprağı halâ taze
tüm ruhsuz bedenler
yağmur bombası atın gözlerinize
gelip iki damlada siz dökün kimsesizliğime



ne acıdır ki öykünürüz öyküsüzlüğümüze
oysa kahraman olmak cesaret işi
ve biz korkarız aynadaki aksimizden bile




















ermiş şehirlerde vurulduk belki aymazlığımızdan, yine de hep Aşk dedik.
ve bin kere öldük...














Gülay Bulut