"Birgün yazacağım demiştin,biliyordum yazacağını..."
Böyle bir not düşmüşsün çok sevdiğim yazımın altına,
Böyle birden umut düşürmüşsün çok kızdığım kalbime,
Ama yok,yok olmaz ki devamı!
Biten bir şiirin devamı olmaz ki,
Devamı olmaz ki kahramanı ölmüş bir filmin.
Ve biliyorsun sen de benim kadar;
Devamı olmuyor rüyanın,birden uyanınca...

"Birgün yazacağım demiştin,biliyordum yazacağını..."
Son söz olarak böyle demişsin çok sevdiğim şiirimin altına,
Ve okumaya tenezzül etmişsin hiç olmazsa,
Ama yok,yok okuyamazsın sen onları!
Okunabilir mi sis kaplı dağların zirvesi,
Okuyabilir mi insan BİLMEDİĞİ BİR LİSÂNI,
Okuyabilir mi gözleri görmeyen birisi,
Gözlükçü vitrinindeki kocaman iri harfleri.
Ve sen de biliyorsun benim kadar;
Okunamıyor insanın zihninden geçenler kolay kolay,
Kalbinden geçenler kadar...

"Birgün yazacağım demiştin,biliyordum yazacağını..."
Demişsin eskiye dönük bir beyitler kucağında,
Anılarla derlemeye çalıştığım o son vazifemde,
Ne mutlu söz verip de tutanlara!
Ne mutlu ki onlara;
Onlar unutmam dediklerini unutmamış,
Verdikleri sözleri tutmuşlardır.
Tutulan her sözle tutulan binlerce ışık,
Gözlerinde bağdaş kurup oturan.
Ve içleri rahattır terk edildiklerinde,
Ve gözleri gülümser ağlarken bile...

Hercaî