3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
2200
Okunma
Çorak topraklarda açar hercaî,
Hiç göz yaşlarıyla ıslanmamış.
Ki bu yüzdendir;
Boynu büküklüğü,bu örselenmişliği.
Siyahın bir renk bile sayılmadığı,
Bu korkunç dünyada,
Hâlâ asırlık sevdaların ışığına açar,
Sonra solar bin yıl.
Oysa ki hep koyudur kökleri,
Dallarına karanlık işlenmiştir,
Karaya çalar rengi.
Karanlık gecelerde açar hercaî,
Hiç şafak yüzü görmemiş.
Ki bu yüzdendir;
Korkmuşluğu,bu ürkekliği.
Pişmanlık denen fotosentezin ücrâlığında,
Ne suya muhtaçtır,ne ışığa,
Sefil bir döngüdür tek kudreti,
Hiçlikten boşluğa savrulan.
Oysa ki hep umuda sepettir tomurcuğu,
İlâhi bir inanç hâkimdir hücre çeperinde,
Belki gerçek,belki sahte.
Ve hep;
Vefasız gönüllerde açar hercaî,
Kendi göbeğinde ışıldayan vefasızlık damgasına inat…
Hercaî
Cevap Yaz