Güzel bir kız, okudu güzel bir şiir,
Bir şeyler oldu, hiç bilmediği,
Âşık oldum dedi galiba,
Düşündü yoktu bir sevdiği,
Ona bir şeyler olmuştu,
Adını bir türlü koyamadığı...
Şairin bütün kitaplarını aldı,
En ateşli aşk şiirlerine kendini saldı,
Bazen üzüldü, bazen ağladı,
Şaire iyice sevdalandı...
Bu sayede başladı edebiyat tutkusu....
Okudu edebiyatı en iyisinden,
Şiirler yazdı duygu selinden,
Bazen sevinçler haykırdı,
Bazen yaşlar aktı gözlerinden;
Bazense kalemi kırdı öfkesinden...
Hep haklının yanındaydı; o şair gibi,
Namerde karşı dimdik ayaktaydı...
Bazen göklere çıkartıldı;
Bazen de vuruldu yerden yerlere
O küsmedi hiçbir zaman hecelere...
Okulu birikmişti o yaz,
Bir gazeteden teklif gelmişti, etmişti biraz naz;
Şairin orda çalıştığını öğrenince, duymuştu büyük bir haz;
Koşarak gitti, ücreti olsa da az...
Aşk sen nelere kadirsin?
Yüreklerden fırlayan sancısın...
...ve o gün şairle tanışacaktı;
Sevdiğini yüzüne korkmadan haykıracaktı...
Şair geldi atmış yaşında,
O daha yirmi ikinin başında,
Hem şair evli ve torun sahibi,
Bu olamazdı onun aşkının talibi,
Yıllarca âşık olduğu adam bu değildi,
Onun sevdiği hem daha yakışıklı, hem daha gençti...
O yıllarını böyle hayal etti, böyle geçirdi...
...ve anladı ki o şaire âşık değildi,
Yazdıklarına âşıktı...
Yarı hayal, yarı gerçek olsa da bu hikâye,
Birçoğumuz kapılmaz mıyız böyle hayallere?
Âşık olduğumuzu bilmeliyiz, kime ve neye?

Yılmaz Çelik