"- Ne olursan ol...yine gel ! " diyorsun ,
Ta asırlar , asırlar öncesinden...
Sesini duyan koşup sana geliyor ,
Hepsi de bir ümitsizlik öncesinden...
Ruhuyla coşup sana geliyor !

"- Tövbeni bozmuşsun da...gel ! " diyorsun,
Yüce Allah’ın affediciliğinden...
O güzel yüreğinle çağırmışsın bizleri ,
Ruhumuz sana geliyor kendiliğinden...

Müslümanı , dinsizi ya da ecnebisi..
Huzuruna geliyor , temiz bir saygıyla !
Var mı , bu dünyada senin gibisi ?
Ümitsizlik sende gider bütün kaygıyla,
"- Gel...yine de gel ! " diyor Mevlana...

Ölümü bile "bayram" bilerek ,
Sevdirdin bizlere semaya yükselerek...
Bizlere de nasip olsa bu yürek ,
Önce güzel ruhun ve büyüklük gerek !

Döndün döndün şu dünya gibi...
Ne güzel yaşamışsın evliya gibi !
Bizlere şimdi hoş bir rüya gibi ,
Bırakıp gittin bizleri, "gel !" diyerek...

Sen, Anadolu’nun bir gururusun !
Sen, insanlığın bir nurusun...
Geçip gitmişken bile böyle duruşun,
Ürpertir insanı yüce Mevlana !...