…kardan kefen kuşanan on güzele rahmetle…

Ölüm yumağı oldu dağda kar taneleri
Yıkıp viran eyledi güzelim haneleri

Zigana eteğinde zaman bir anlık durdu
Dağlar canavarlaştı kudurdukça kudurdu

On çift göz için artık gün doğmadı bir daha
Hüzünle doğdu güneş karanlık bir sabaha

Dağların eteğinde ölüm yağdırdı gökler
Hüzün sağanağında parçalandı yürekler

Her zaman gibi ateş düştüğü yeri yaktı
Zigana göklerinden on parlak yıldız aktı

Esti bir deli rüzgâr zayi oldu emekler
Yollarda kalan gözler vuslat gününü bekler

Zigana’da düştüler ölüm denen pusuya
Tabiatın koynunda daldılar son uykuya

Âh Davut, Dursun, Erhan; hangisine yanayım?
Bu dünya gurbetinde bugün dünden fenayım

Umudun dağlarına salkım salkım yağdı kar
Bu gönül yaylasına ne zaman gelir bahar?

Zigana Dağları’nda bir yanı siyah karın
Esamisi okunmaz yüreğimde baharın

Katil kar taneleri perde oldu güneşe
Busesini değdirdi barut kızgın ateşe

Son uykusuna yatmış kefeni kardan canlar!...
Yüreği yananları yüreği yanan anlar

Sakin bir Pazar günü ölüm kustu Zigana
Ak vadinin kuytusu mezar oldu on cana

Musallada ölüler dizildi sıra sıra
Ne zaman sağalacak derinleşen bu yara?

Zigana üzerine karaları bağlasın
Beyaz şehitlerine gece gündüz ağlasın

M.NİHAT MALKOÇ