Şair söze başlar......... Kâğıdım deniz, kalemin gece, tek kelime, iki hece, Ay düştü yüreğime...
Şiir yanıt verir .......... Su ile yazıldım, kana dönüştüm, doğmadan öldüm, Ay düştü denizime...
Şair son günlerinde, son cüzün son yaprağına döker duygularını…….



SEN DÜŞTÜN…

Son demlerimdeyim
Alaca karanlıkta
Üşüdü yürek
Yoruldu sol
Çınar ağacıydım
Kırıldı kol
Kör edesi ışık
Nerelerdesin?
Sonsuzluğa uzanan gizemli yol
Belki de sonsuz bedbahtlık...

Sen düştün
En doğal halinle
ve ateşinle...

Veda için değil uzatılan el
Başını çevir
Görmemezlikten gel
Arkadaşın olamadım
Namahreminim
Tutarsan adın elgünün diline düşer
Zaman
Toprağa yüz sürüşümden
Bir önceki lahzamdı…

Sen düştün
En serin halinle
ve gülüşünle...

Kitabın yaprakları
Son cüzün son yaprağı
Bir daha açılmamak üzere
Kapandı
Soğuk bir elin
Alabildiğince ayaz parmak uçları
Bir su damlası
Tene değdi
Kana dönüştü...


Sen düştün
Dönüşsüzlüğünle
ve küllerinle…

Bitirmek
Yok öyle gitmek
Alın çizgimsin
Ecel sezgimsin
Parmağında kan izim
Karışır sana
Yaprağımın şebnemisin
Akışın bana...

Elime düştün
Sevdim desen de
ve sevmesen de...