çamurlu sularda boy verir fidanlar
bata çıka-bata çıka
çoğalır tutkular

ne sokakların
ne de köhne koyların fidanı değilsin
sen narinsin aspidistra

toprağın kızı
senin yaprakların kutsanmıştır
çıkarma ayaza

gönülden boyun eğer yaprakların
yeşilin sarıya döner
örümcekler, kabuklu, unlu bitler
tenini sarar
yaralar

bak elinde bir sepet rüzgar
ne beklersin
gelmez
gitti de gelmez ilkbahar

kulağında fısıltılar belli belirsiz
ki zaten yoktular…
hani vaatlerin kurnaz hatırlatıcısı

ne kadar çok beklersen o kadar çok üşürsün

gölgeyi iksirleştirme kanında
pençesi büyüktür
kurt nasıl kemirirmiş gövdeyi kuruyan dallara bak
bak aspidistra

mahkum yüzünün rengi uçmuş
bir tutam sevinçten başka nedir durdurduğun
tuzdan yorganın altında

ey aspidistra
yıldızlardan ölü yıldız aşıran kız
göm ölülerini
göm ki sancılarıyla yeniden doğmasınlar

kaldır gözkapaklarını da bir bak
çekilen acıların işaretini göreceksin
acılar mekan bildirir zaman değil
ne beklersin
sen türkünü söyle
türkü söyle denizlerin dibine zincirlerinle

özsu şefkat, özsu sevgidir
yeşile güneş, daha yeşile daha güneş gerek

durup durup taçlandırma kandırıcı sözleri
avuntularla süslediğin hayat bir topak hamur
sil geçmişi
ufak tefek anıları topla
toprağın altında şekillendir kutsal kalıntıları

duy ayaklarından yüreğine tırmanan buz soğuğunu
nabzın parmaklarının altında keman yayı
koptu-kopacak
uzaklaşan senfoninin yankısıdır nefesin

bırak filizlerin yaprak altında kalsın
sakla aspidistra
esirge

çatlaktan sızan ışık paylaşamaz zindan karanlığını
sen bildiklerden birini
türkünü söyle denizlerin dibine zincirlerinle

Müsade Özdemir