Kanımı kaynatan,
İçimdeki çocuktu.
Ben senden bir şey istemedim ki;
Hep o istedi durdu.

Ben seviyorum dedim.
O, tap ona dedi.
Ben özlüyorum dedim,
Minicik ellerini uzattı gözlerime
Yetmez,
Hani/
Gözyaşın nerde ?dedi.

Ben,
Bu yüzden seni,
Ağlayacak kadar sevdim
Bu yüzden
İçimdeki çocuğun
Elleri ıslansın diye
Özledim.

Her şey yolunda giderken,
Birden;
Nefesini tuttun nefesimde,
Nefessiz kaldım.
Düşümde gözlerimden
Çaldın kendini
Boş gözlerle baktım
Yalnızlığımda çalınmadı
Hiç kapım.

Gecenin sırtı yarıldı
Gündüzleri karşılarken;
Sessizliğinde
Yine de;
Bir nefes gelmedi senden.

Önce ümitleri tükendi,
İçimdeki çocuğun.
Sonra,
Damarlarından çekildi tutku
Pişmanlıkla buruşan yüzünde
Kapanırken buğulu gözleri
Son sözü
Sev ama tapma
Özle ama ağlama oldu.

HÜLYA ÇETİNER DAL