Farkına vardığımda,
Gün kısmıştı ışığını karanlığa
Gözlerimde ki ışık
Tek noktaydı artık.
Uzanmış manalar gözbebeklerime
Neler anlatıyorlardı neler...
Haniydi artık her soru
Hani?
Hangi taşın altındaydı mutluluk?
Aşklar neden yalnızca nağmelere sığınmıştı?
Saklıydı.
Neydi canımı acıtan,
Gençliğim küsmüş
Sanki hesap alıyordu bitkin gözlerimden.
Kırılgandı, mahcuptu bakışlarım.
Neydi bu?
Bir ceza?
Bir bedel ya da
Hatalarımın yumağı mıydı
Ellerimi boynuma dolatan!
Ne zaman başlamıştı da
Duyamamıştım yürek ağrılarımı.
Yüreğimin öfkesi
Gözlerime taşmıştı;
Gözlerim kanıyordu!

Utandım kendimden,
Kırlaşan saçlarımı acıtan ellerimden.
Nasıl da hor kullanmıştım onları,
Nasılda harcamıştım yıllarımı
Kendime acıdım.
Biliyorum
Birazdan yüzümde ki izlerden
Dizilirdi yanaklarıma
Harcanmış yıllarım
Kopuk kopuk, boncuk boncuk...
Birazdan içimi titretirdi yalnızlık.
Hakikatin ta kendisi,
Yaşamın tuzlu tadı
Aşındırırdı dudaklarımı!

Gece, şafağa vurduğunda;
Kendimle hesaplaşmalarım,
Kendime isyanım
Kasırgalar gibi yağardı geceme.
Zor geçiyor artık geceler zor...
Her gece zamanlara deli savruluşum
Yoruyor beni!
Üzüyor beni;
Kırık, kısık, yaşlı umutlara muhtaçlığım!
Üzüyor ;
Akşamdan kalma sabahlara yorgun bakışım!

Gül Serap
25.04.02007