Gözlerinin içine bakarak söylediğim son şarkıydı bu,
Heyhat...
Zamanıma yenik düşen bir sen yoktun...
Ben hızla tükenen tek gerçektim,
Oysa düşünsene
Sen bin kere gömdün beni
Ben daha elimde taşırken yeni yetmeliği...
Ben daha çözememişken bile gerçeği...
Ama doğru ya!
Tabi ya!
Çarklara bilinçsizce küfür eden,
Kendi soğukluğuna bambaşka anlamlar yükleyen,
SEN!
Hepsinden farklı olmalıydın...
Ne bambaşka,
Ne alalade,
Ne ahmet, ne mehmet!
SEN!
Sen olmalıydın...
Adın olmamalıydı lugatımda,
Belki belli belirsiz bir suret...
Unutulmamalıydın değil mi?
Ebediyen sevmeliydim seni...
Ruhun doysun diye her gece kendimi öldürmeliydim;
Her gece canımı yakmalıydın,
Canım yanmalıydı ve inadına
Sana bakmalıydım;
Sanki tek gerçek
Damarlarımdan akan kanın sana ait soğukluğuydu...
Öyle ya;
Senin DOSDOĞRU dediğin sevgi,
Gitmemi bekleyemeden,
Satılık fahişelerle iğrençleşmekmiş!
Şimdi sen söyle?
Beni kaça sattın elalemin dilinde...