Hüzün var gözlerinde, niçin böyle yalnızsın.
Bu kaderin yazgısı, nedenini sormazsın.
Gönül engin bir deniz, asumanda yıldızlar.
Her gün sevinemezsin, bazen böyle ağlarsın.

Ya gurbet ellerdesin, ya da evinde yalnız.
Ne eşin var ne dostun, kalmışsın hasta halsiz.
Bir başına yaşarsın, bakmıyor ki evlatlar.
Güçsüz kalmış bedenin, kalmışsın sen çaresiz.

Cam boyuna oturup, hayaller kuruyorsun.
Sanki küçük çocuksun, oyunlar oynuyorsun.
Sessiz sakin gözlüyor, seni üzgün sokaklar.
En güzel günlerini, gençliği arıyorsun.

Eşindi dayanağın, o da gitti dünyadan.
Duramadın oğlunda, ayrıldın sen onlardan.
Gelin saygısız idi, bıktırdı o yasaklar.
Ne güler yüz ne neşe, ayrıldın torunlardan.

İyi ki bir dostun var, ak güvercin camında.
Ona yem vere vere, dostluk kurdun sonunda.
Gününü geçirirsin, gelmiyor ki sabahlar.
Yalnızlık gerçekten zor, oğlun tüter burnunda.

Ne gelen var ne giden, böyle geçiyor günler.
Ömür bir suymuş meğer, aktı gitti seneler.
Sen rabbinin dostusun, seni bekler topraklar.
Ne şükür var ne dua, böyle yetişti gençler.

Gülizarda kurudu, açmıyor şimdi güller.
Kızında uzaklarda, sarar seni hüzünler.
Şimdi hazan vaktidir, dökülüyor yapraklar.
Bülbül gülüne küsmüş, ötmüyor ki bülbüller.

Elveda vakti gelir, belki de bu dünyadan.
Bir gemi ayrılıyor, senle sakin limandan.
Fatihalar arkandan, eşin dostun komşular.
Yüce rabbim ayırmasın, müslümanı imandan.

Bilinmeli ki bu gerçek, böyle yaşayan çoktur.
Ya da bir huzur evi, burda yasakta yoktur.
Aynı kader yaşanır, dertleşir ihtiyarlar.
Burada aç kalmazsın, her zaman karnın toktur.

Türkmendağlı çok üzdün, bitir artık şiiri.
Bak yaşlı büyüklerin, ağlaşıyor her biri.
Onlar misafir burda, bak yüzlere nurlular.
Ben bile özlüyorum, istiyorum kabiri.