Bastığım yer ayağımın altından kayıp gidiyordu
Yürümeye çalışıyordum
Sadece ıslanarak yürümeye
Düşünmekte istedim
ama
Düşünmenin ağırlığına katlanabileceğimi sanmıyordum.
Yüzümü rüzgara teslim ettim
Adımlarıma bakılırsa bir yere yetişmek için acele eder gibiydiler.
Şehirden kaçıyordum besbelli
Bütün sevgilerini emanete bırakmış insanlardan uzaklaşmak!

Varolanla yetinmeyi,
Yetindikleriyle tamamlanmayı,
Tamamlandıklarıyla hayata bağlanmayı bilmeyenlerdendi
kaçışım...


Hiçlik kavramıştı her yanımı
Hiçliği düşündükçe varlığın anlamını anlıyordum.
Hazır mıydım ölüme?
Bunları düşünecek durumda bile değilken
Daha doğru dürüst sevmeyi becerememiş yüreğimin
Yasaklarla bulanmış vadilerinde
Sevgiyi yeşertecek suyumun tükendiğini biliyordum.


Şimdi siz hakkımda ’’ilginç bir adam’’ diye düşünürken
Konuşmamanın bir erdem olduğunu savundukça
Boşvermişliği ilke edinmişlerin engellerine tosluyorum.





Dizleri üstüne çökmüş o adam ağlarken ömrüne
Kentin bütün sokaklarına sevgisizlikle örülmüş ağlar gerili!...