yarası kapandıkça yararsız sevinçleri,
ne de olsa tekrar nüksediyor kadim elemleri,
sanırım ruhunun içinde gerçek girdapları,
yaşatıyor ama,
umut bir vaha;gerçekse pis kokan bataklıktır sevgili...

vebayı tanıyor insan,kendi itirazı
onun beyaz ilaçlı çarşafları,
herkes senin gibi,tüm gece sarılıyor olmalı,
biliyoruz oysa tüm gerçeği,
saklamalı bu gerçek,samimi itirafları...

insanlık ölmüş diyor mezardakiler,
bizi iki kere asla öldüremezler!
oysa yaşamak,yaşatabilmek güzel,
bir kuru kafa haykırır fettan bir çeşnide,
-yaşayabiliyormusun ama!
yaşayamazsın zaten,gerçekler çığ gibi boğar seni,düm düz eder!

sus öyleyse icraat ve tefekküre ver kendini,
inanılmaz bir acı yakıyor çünki cismimi,
çok uzun yılların birikim ve görkemi,
tehlikeli bir mabed,taştan ama yıkılmaz değil,
ki atarsa kalbin delice tekrar sevgiyle,
yerle bir olur o karanlık,aydınlık ırak değil!