Kayar gibi gökte gün hep batıya koşardı
Gözlerinde bir davet ve kalbinde tereddüt
Bilemezdim içinde nasıl bir his yaşardı
Gölgeler serper iken üstüne selvi söğüt
Kayar gibi gökte gün hep batıya koşardı

Sen sevmekten korkardın ben ise sevilmekten
Öyle bakar dururduk ürkek ama arzulu
Nasılca sevdiğimi diyebilseydim yekten
Senin idi kucağım bir kucak ki aşk dolu
Sen sevmekten korkardın ben ise sevilmekten

Sana, ne varsa arzda hep te sana vermişler
Meryem’in gözlerini Venüs’ün dudağını
Bâbil bahçelerinde dahi seni görmüşler
Akça bulutlar ile yuğmuşsun ayağını
Sana, ne varsa arzda hep te sana vermişler

Gün seninle ışırdı su seninle akardı
Senin ile küf ve pas daha da az kekrekti
Sevda sonsuzdu ama ömür kıt vakit dardı
Bir gün hiç acımasız zaman restini çekti
Tabiatta renk sustu gökte yıldız karardı

Üç elma değil idi toprağa düşen gökten
Üç damla kan süsledi ay ışığında karı
Uçtu sessizce göğe o pembe ve ılık ten
Pek narindin Ayçe Kız üşürdün sabahları
Sen sevmekten korkardın ben ise sevilmekten

(Kadıköy / İstanbul - 5 Kasım 1975)

Zekâi BUDAK