İlkbahar kokulu günlerde
Diyorum ki hep
Ah şu ayrılık seni de alıp gitmese
Ben ne yapsam olmuyor
Bir tek “sen” olamıyorum
Bu sağanak yağışlı günlerde
Büyüyor gidişin içimde
Ve ben başka “sen” yokmuş gibi
Hep sana yazıyorum şiirlerimi
Sensiz başlayan şiirlere
İmar izni vermiyor kalemim
Ama artık,
“Sen gittin” cümlesinin öznesinin sen
Ben de nesnesi,
Öznenin yaptığı işten etkilenen
Sen gittin
Senden geriye,
Hayra değil haybeye yorulmuş düşler
Usanmış bu durumdan kelimeler
Geciktirilmiş,
Sırası gelenden devralınmış aslında
Koşaradım ölümler
Ve hepsi gibi
-Miş’li geçmiş zamanlardan miras
Kulaktan dolma acılar kaldı
Zaman milattan önce bin bilmem kaç
Miş’li zamanlar yine
Denirmiş ki,
Sesinin özel bi yankısı var
Dibini kaybetmiş kuyularda
Görülürmüş,
Işık vurduğunda tenine
Tutuşur zaman,tutuşur gölge
Tutuşurmuş ev,ocak,dükkan,mahalle
Ve bana sadece
Yangında asla kurtarılamayan
Bir çift mavi göz kalırmış
Yanılırmış,
Gittikten sonra
Bir daha sana şiir yazmam sananlar yanılırmış
Ve bilinirmiş ki,
Yemin en büyük yalan
Ne söz versen tutamazsın
Hangi kalıba girersen gir
İlk olanı asla unutmazsın!