Gül fidanı demek gelir gönlünüzden, Gülnihal olur adı. İlk gülümseyişini unutamazsınız. Her yüz mimiği belleğinize kazınır, unutamazsınız. Güldür papatyadır çiçeğin her türlüsüdür.

Gün gelir. Şairin anlattığı gibi kopar gider yeni bir yuva için. Dalından pıt diye koparılmış güle döner. İçinizde mühtiş bir burukluk. Gülnihal bir gün ak duvaklarla çeker gider evden. Çekip gittiği günün akşamı evin bir yerlerinden “baba” diye “anne” diye çıkıp geliverecekmiş gibi hisler dolaşır durur.

Gelmez. Yoktur. Baba pencerenin önünden ufuklara bakar. Ve her türlü insani doğal olaylara kabulenmesine rağmen, ruhundaki özlemi, zarif sitemi yukarıdaki şiirle dile getirir.

Şairin “vefasızlar” ve “hayırsız” nitelendirmeleri bile nazikçe düşmektedir evlat sevgisi karşısında.
Yaşayan bilir ve anlar. Yaradan her iki dünyada sağlıklı, huzurlu ve mutlu kılsın Gülnihal’i. Bir şair evladını ve tüm evlatlara.

Çıkagelsinler hep bayramlarda. Neşeyle dolsun eviniz, balkonunuz.
Mutluluk estiren yeni gül tomurcuklarıyla.