Önce gözlerini aldılar..
Alıştırmadan karanlığa..
Dediler ; ‘’Önce karanlığı yaşa ‘’..
Yaşa ki, daha çok sahip çık ışığına..

…………

Omuzlarının bir karış üzerinde taşıyordu güneşi..
Oysa geceydi gözleri
Ve hep yıldız ağlıyordu ,
Islatıyordu geceyi..


‘’Kollarım, bir tek sevdiğime uzanacak kadar uzun’’ diyordu..
Gözlerim , onu görmeye yetecek kadar keskin..


‘’Aşkın yolu yoktur’’ ..
Her yol zaten aşka çıkıyordu..
‘’ Yürümeye yetecek cesaretin olsun yeter ‘’ diyordu..


Zamandı her şeyin ilacı..
Ve yan etkisiydi yalnızlık..


‘’Korkma ! her yol aşka çıkacak sonunda ‘’ diyordu..
Avutuyordu..


Oysa gözleri yoktu.. görmüyordu..
‘’Her yol aşka çıkar ‘’ diyordu da ,
Yolları aydınlatacak ışığı da yoktu..


‘’Işığım yok belki ama Aşka inanç var ..
Ve cesaretim , yürümeye yetecek kadar..
‘’Unutma !’’.. diyordu .. her yol aşka çıkar..’’