Ruhumdaki isyanı, şiirlerde yazarım.
Doğrular benimledir, haksızlığa kızarım.
Benim doğrum bilinir, hak hukuk ve adalet.
Bunlar olmazsa eğer, kopar bir gün kıyamet.

Bütün şair erbabı, haksızlıkla uğraştı.
Bakın Namık Kemal’e, başına bela açtı.
O kısacık ömründe, hep zindanlarda yattı.
İşine gelmeyenler, ona iftira attı.

Şair Eşref memurdu, dobra dobra yazardı.
O da haksızlık olsa, yapanlara kızardı.
Cezalar ve sürgünler, susturmadı şairi.
Söndüremez hiç kimse, akan kızgın nehiri.

Ömer Hayam ayyaştı, şarap idi dünyası.
Para mal ve haram, erbabıyla uğraştı.
Helale lafı olmaz, rubaiyle savaştı.
Bu şaheser şiirler, bugünlere ulaştı.

Birde Neyzen Tevfik var, o neyin üstadıdır.
Kendinden fakir bulsa, ona hep yardımdadır.
Deniz, balık ve şarap, şairin rüyasıdır.
Boş vermiştir dünyaya, bir tek neyi kalmıştır.

Vatan millet Sakarya, deyen Necip Fazıl’dır.
O da şiirden yattı, onun gönlü de paktır.
Doğruluk mihengidir, şairler sultanının.
Milliyetçi ruhuyla, şairil şüeranın.

Bugün de yazanlar var, bak Hiddeti ustaya.
Şiir onun dünyası, ilaç olur hastaya.
Memleket vatan millet, doğruyu anlatmaya.
Okusalar ustayı, utanırlar satmaya.

Bursalı bir garip var, şairi taşlamanın.
Korkusuz kalemiyle, erbabı haşlamanın.
Her an başı belada, bu şair bilin fakir.
Mangal gibi yürekli, korkutur haklı şair.

Bence şair ve ozan, gül bülbülde yazmalı.
Pirim Yunus Emre’yle, tefekküre dalmalı.
Leyla’yla Mecnun gibi, aşkı da yaşamalı.
Taşı sapana koyup, haksızlığı vurmalı.

Korkusuz olur şair, Allah’tır yardımcısı.
Haksızlığa isyandır, hicivi taşlaması.
O naiftir hislidir, kalemdir arkadaşı.
Mehmet Akif gibidir, işte istiklal marşı.

Bülbül susarsa eğer, şairlerde susacak.
İsyan et karanlığa, karanlık dağılacak.
Bayrağım şehit kanı, hep özgürlük olacak.
Elbet güneş doğacak, şair bayram yapacak.

Türkmendağlı bu böyle, önder ol sen şiirde.
Bizi okuyan çok az, anlamazlar devirde.
Lokman Hekim kitabı, kaybolduysa nehirde.
Bizde ölüp gidicez, unuturlar bizide.