Yine seni gördüm rüyamda
Yine alamadım seni kucağıma
Çıkmış bir tümseğin üzerine
Dalga geçer gibi el sallıyordun.

Gel güzelim, gel birtanem
Bir öpeyim o güzel yanağından.
Bak dizin kanıyor yine
Sarayım en güzel ilaç olan sevgiyle.

’Senin çocuğun yok bilemezsin
Evlat sevgisinden sen anlamazsın’ diyorlar.
Sanki evlatsızlığın acısını, evlat özlemini,
Evlat sevgisini benden çok biliyorlar.

Kimi ’kısır kadın’ diyor benim için,
Kimi ’çocuk al, büyüt’ diyor ’yurttan’
Kimi ’takma kafana bu kadar’
Kimi de ’Allah’tan umut kesilmez’ diyor.

Herkes birşeyler söylüyor
Tüm duvarlar üzerime geliyor
Tavan tepeme çöküyor sanki.
Seni çok, çok özledim inan ki!

Biliyorum doğuran değil büyüten ana
Onu bakıp, büyütüp, okutan ana
Ama ben arzuluyorum ki
Kendi çocuğuma olayım ana.

Kimse bilmiyor tüm çocuklar benim.
Ben tüm çocukların annesiyim.
Duvar dibinde burnunu çekerek ayakkabı boyayan,
Cicili bicili kıyafetleriyle özel okullarda okuyan,
Bütün çocuklar benim...

(Denizli-1992)

Leyla İnan