müebbetim gecenin karanlıgına
gecmişin kanlı haykırışına
degil,tutsaklıgım sana,nede başkasına
hasrete rüzgar eser durur

gün dogar ufuklara,görmez olur gözlerim
karanlıga hükmedişimden deil çaresizligim
aydınlıga uzanan kollarımı kırdılar
bugün içimde saklı durur

ver elini ısıt yüregimi
bu son olsun çaresizlige uzanan ellerin
nedensiz gidişatın habercisi olmadan
yüregime bir balyoz vurur durur

sankilerle dolmuş taşmış içlerim
bir gün biter sandım bu kederim
yolsuzlugun sonu gelmeden
her gün yenisi türer durur

acılar acıyla yıkanmaz imiş
ölüme giden yol hepimiz içinmiş
sen ki aydınlık yolları karanlık yapan
içlerim de bir yangın ki yanar durur

marşlar yazdık adına
zulümler yapmasınlar başkasına
ruhun dirilip gelse baş ucuma
bu acılar hergün bir yenisini dogurur

son olsun bu gidişin
korkulara uzanan yollar hep bizim
dökmeden yaşlar için için
yüregimde kanlar akar durur

kabuk baglamış hep yaralar
analar ardından agıt yakar
umuda baksalarda her bir gün
içlerinde bir yaraki tüter durur

özgürüz dedik mitingler düzenledik
düşmanı biz kendimiz ettik
rakip hep bize gerek dedik
sömürülmüş beyinler konuşur durur...

seyduna rüzgarı...