nurtepe güzeltepe arasında bir köprüdür yüregim
başlar çıglıkarım denzine ulaşıncaya dek
yanan bir çıradır bedenim öfkesini dindermedigim
koşturur durur nurtepe sokaklarından kagıthane yokuşalarına
kimi zamn cocuk gibi neşeyle kimi zamn öfkeyle
yol arkadaşı aranmaz bilirim burda
boşluga uzanan eller boş konmaz bilirim
herkes dostur burda aynı yolun yolcusudur
bir yaz akşamı duyulur hafif bir devrim türküsü
tavlada atılan zar seslerine karışır coguzamn
kimi cekilsede bir köşeye okumaya
ara sıra takılır gözleri nurtepenin yollarına
bazen dalarsın devriminin hülyasına
daglara kadar uzanır gözlerin
sonra bir türkü tutdurursun cayının yanına
nurtepe güzeltpe arasında bir köprüdür yüregim
başlar cıglıklarım rüzgarına kavuncaya dek
bazen sıcak bir tebssümdür eve döndügünde akla kalan
cogu zamn da bir bir yanık özlemdir içinde yanıp kor olan
burdan gitmek zordur bilirim
zor olsada bu bildgim gidenin de bir yanı burdadır eminim
bazen cıglıkların sesi yankılanır dört bir tarafda
avazın cıktıgı kadar bagırırsın bu sokaklarda
herkes alışmış buna ya bir şiir gibi gelir dile getirdigin
akşam olur yine nurtepe sokaklarında
bir nargile kokusu kaplar ortalıgı sıcak bir cayın yanında
birazda huzur katılır içine şeker niyetine
sonra başlar bir demli sohbet
ben yine koşturum nurtepe yollarından kagıthane yokuşlarına
bi yandan koşarken bazen yagmura tutulur gözlerim
sonra sıcak bir elin mavi bulutlarıyla silinir gözlerim
sonra gökyüzünden tek bir yıldız yakalnır
takılır anlımın üstüne oradanda kayar gider yüregime
derin bir maviye nefes cekilir
bir el iner omzun üstüne
fısıldar kulagına cogu zaman ben burdayım die
hissedersin o engin güveni dayarsın sırtını yoldaşına
kapatırsın gözlerini bir derin nefes cekersin huzura
sonra baslar yine koşturmaca
nurtepe güzeltepe arasında uzanan bir köprüdür yüregim


seyduna rüzgarı...

Batmayan güneş...