Çok yalnızım anne!
Üzerimde sürekli
Okyanus sessizliği var.
Bu kent bana dar,
Cihan bana dar!
Çocukluğumu özlüyorum!
Tekrar geri gelir mi ki?
Gelir mi ki, gözlüyorum…

Sokak başında
Burnumu sildiğim günler,
Ve kısık sesle;
Korkarak söylediğim
Türküler geliyor aklıma.
Gözlerime buğu iniyor ansızın,
Bakma öyle kalabalık durduğuma;
Çok yalnızım anne!

Artık türküde söyleyemiyorum.
Kurşun seslerine karıştı o ezgi:
“-Kırmızı gül demet demet….”
Sana gülde toplayamıyorum artık.
Kopardılar çiçeklerimi,
Karanlık gecenin zifirinde!
Renkli kazaklarımda yok şimdi;
Siyahlara bürünmüş,
Yorgun bir beden var bende.
Kimsesizim biliyorsun sende..
Çok yalnızım anne!

Dostlarımın dostluğunun,
Sevdiğimin sevgisinin yalan olduğunu
Henüz anlayabiliyorum!!!
Mutsuzum,
Mutsuz ve umutsuzum.
Benim tek dostum;
Oltu taşı tesbihim,
Tek sevdiğim;
Keskin nikotinim!
Çektim her şeyden elimi ayağımı!
Sana geliyorum, vuslat yaklaşıyor!
Anne….
Bırakma beni ölüm sessizliğinde!


SelimPusat...