Bir neşeyle doldu içim, ismin içimde hecelendikçe
Hayallerime düştün birden, her zaman her saniye içimdeydin
Ve o ilk andan itibaren hiç çıkmadın, hiç çıkaramadım içimden
Senle büyüyor kalbim gün geçtikçe, yaşatıyor içimde seni
Baktıkça fotoğraflarına bir ahh çekiyorum derinden
Öyle çok özlüyorumki gözlerini, sesini, nefesini
Sonra senin yokluğunun gerçeği çarpıyor adeta yüzüme
Ve o şiddetten ötürü akıyor gözyaşlarım sellercesine..
Evet! geçiyor zaman, tükeniyorum gün geçtikçe
Gitmek istiyorum uzaklara senin olmadığın yere
İlk defa! hayatımda kaçmak istiyorum, birisinden
Ama ne çare; Her baktığım yerde sen, içimde sen..
Bırakmıyor hayalin peşimi, her yerde karşımda
Hayalimde, gölgemde, fotoğrafta, rüyamda~
Kurtulmalıyım diyorum bu acıdan her dafasında
Yapamıyorum! sensiz bir dündayada olmak istemiyorum.
Sensizliği her düşündüğümde çıldırıyorum, içim acıyor..
Adını sayıklatıyorum kalemime her defasında
Şiirlerle anlatmak istiyorum ama yapamıyorum
Sensiz yapamıyorum, sensiz ben tam olamıyorum
Ben seni istiyorum, belkide hayatımda ilk kez
Bu dünyadan birşey istiyorum haykırırcasına..
Yazdığımı tekrar tekrar okurken dalıyorum bir anda
Bu içimdeki duygu mudur? yoksa kalemimin vicdansılığımı?
Yok yok. Kesinlikle içimdeki duygudan. Çünkü;
Çok sevdiğimi anlıyorum, sensiz kaldığımı anladığımda..