son çırpınışlar(-ım) bunlar
nereye kadarmış cesaretim, nereye kadar gider nefesim
ey hayat!
el olmuşum, yıkık mışım, vurgun muşum
aptal mışım!
görmeyi dilemeyen bir amaymışım, ne çıkar?
son çırpınışlar bunlar.

şimdi yazılmamış bir kader daha var önümde
içimi acıtıyor
aynaya bakınca farkettim;
aptalmışım.

bana dair değil yazılanlar
sana ise hiç!
milyonlarca yıllık yaşanan
ve henüz yazılmamış kadarler
yaşanmamış aşklar
gelecek olan ’bir günün’ tek bir hayali
kandırmışım, kandırılmışım
ve kandırmışım.
batarken başkalarının suratlarında gülümsemelerim
son çırpınışlar(-ım) bunlar
...
benimkisi yazılamamış

daimi bulanan miden son çırpınışların iğrenç yutkunuşlarından
mide bulandırıyor okyanusa karışan dereler!
arta kalanlar burda toplanıyor sanki
şimdi tatlı mı bu su?
balık yaşamaz bu sularda

çek git bu sevdadan
temizlensin dünya
yolun açık olsun ey sevgisiz sevgili!
hakedilmeyen bir sevda kaldı yine kanayan avuçlarımda

ezgisi olmayan kelimeler bir hiç gibi uçuşuyor
sonbahar savruğu hüzün çöplüklerinde
şarkılar üzerine şiirler yazmaya benziyor aşkında
taklit..

küçücük bir nefes darbesinde bir su damlasında
küllükteki küller gibi eriyen
geride kalan gri,pis bir su..

huzurlu muyum?
hiç değil...ama olacak

iki kişilik şarkılar dinlemiyorum artık
dört bir yanı saran yalnızlık kabusmuş
uyandım bitti
kapalı kapılar ardına sığınmak gereksiz derecede komik
geçmişte olamayan o "günün biri’leri" daha yakın
vakit çelişme vakti tüm kalmamış söylenenlerle
ah bu susuş; ne feryadıdır yarabbi
her atışında kalbin, ve her sönüşünde alevinin


bunlar son çırpınışlar(-ım)
hadi batıyor gemi derinliklere
bırak hüznüm ömrümü çalsın
sen hayatımın tek korkak kumarı
kaybettim yine
kaybettin!
bu sefer kazancım oldu yitirdiklerim
denizlerin içindeki yangınlar gibisin
sönmeyen ateş;
formülsüz değilsin.


salina