Dostlarım vardı sagnak yagmurlarda ufacık şemsiyemde sakladıgım...
Bir o kadar benim bir o kadar benden!
Dostlarım vardı uzatıp elimi dokunuverecegim...
Bir o kadar yakın bir o kadar uzak!
Gülüşlerimiz vardı tenha sokaklarda ürkek ürkek,
Şen kahkahalarımız vardı attıgımız çekinerek...
Hayaller kurardık hep yarınları düşleyerek...
Dostlarım vardı benim bana ’DOST’ diyecek!
En mahrem duygularımızı paylaştıgımız anılarımız,
Aglayınca yaslanacak omuzlarımız vardı.
Üşüdügünde ısıtabilecegimiz titrek ellerimiz,
Paylaşacagımız iki lokma ekmegimiz vardı.
Tebessümle bakardık hayata,
Yıkamaz derdik dertler bizi,
Yıkamadılar da....
Aşklarımız vardı bizim ufacık yüreklerimiz de,
Belki de bizi biz yapan!
Bir o kadar çoşkulu bir o kadar delidoluyduk.
Yetmiyordu zaman bize,
Saatler hızımıza yetişemiyordu...
Biz dosttuk ve hayatı paylaşıyorduk
Yada öyle sanıyorduk...
Uzun cümleler kuruyorduk bize kısa gelen gecelerde..
Keşke diyorduk keşke hiç sabah olmasa,
Bitmese sigara dumanı altında yapılan bugulu sohbetler...
Dertliydik bir o kadar!
Kimse bizi anlamıyor sanıyorduk,
BELKİ DE BİZ BİLE KENDİMİZİ ANLAYAMIYORDUK...
Dostlarım vardı benim bir kar tanesi gibi eriyip giden avuçlarım da...
Yok oluşlarını izledigim...
Bir sabah uyandıgımda yoktular artık yanımda...
Ne agladıgımda omuz buldum yaslanacak,
Ne de kış sogugunda titreyen ellerimi ısıtacak!
Öyle bırakmışlardı beni yapayanlız...
Hiç sebebsiz hiç nedensiz...
Geriye gülüşlerimiz kalmıştı,
Tenha sokaklarda ürkerek attıgımız..
Dedim ya dostlarım vardı benim!
Şimdi bilmedigim bir yerde,
Bilmedigim bir yaşamdalar.
ARTIK SAGNAK YAGMURLARDA ŞEMSİYEMİN ALTINDA YANLIZ BENİM SAKLADIGIM....!!!!