Ne zalimce bir duruş bu!...
Adı dostluktu oysa!
Bildik bir iç çekişti kırılganlığın,
Kırılganlığım...
İçimde arayıp da susakaldığım.
İçinde aynı sandığım.
Ki uykusuz gecelerde birlikte sızlandığım,
Ağlamana kıyamadığım,
Ve kirpiklerimde sakladığım gözyaşlarım...

Ne zalimce bir bakış bu!...
Adı dostluktu oysa!
Serzenişlerinin,
Seslenişlerinin,
Alışlarının ve verişlerinin...
Ki bende yiten değerlerinin/adını ne koymalı?
Ve bende bitenlerinin, bitirdiği dertlerinin...

Ne zalimce bir alış bu!
Adı dostluktu oysa!
Dik kayaların üzerine birlikte çıkmak,
Birlikte uçmaktı düzlüklere...
Bildik bir iç çekiş kırılganlığım,
Ki yamaçlarda bir başıma bırakılışım,
Kayaların üstünde kanadı kırık kalışım,
Ve kuş kanadında, senden haber alışım...

Ne zalimce bir kaçış bu!
Adı dostluktu oysa!
Mis gibi karanfil kokardı her yer,
Birlikte çekerdik içimize...
Ya da bana mı öyle gelirdi?
Ki babamın bahçesinden başka yerde,
Karanfil kokusu duymamıştım ki...
Bildik bir iç çekiş kırılganlığım...
Ki yüreğimde gözyaşımdan bir göl biriktiren...
Ve yanılgılarımın bir iç çekişi beni bitiren.

Ne zalimce bir veriş bu!
Adı dostluktu oysa!
Arı kovanlarından bal doldururdum küpüne
Balları gibi tatlı olmazlar arılar bilirdin...
Ellerim kabarırdı iğnelerinden,
Acısını yüreğimde hissederdim bilirdin.
Arı kovvanlarından bal doldururdum küpüne...
Ki bir gün arılar birer, birer öldüler,
Bal yapacak arı kalmadı.
Kırık kanatların birden canlandı
Ki bal yapacak arı kalmadı...
Bildik bir iç çekiş kaldı içimde...



Ne zalimce bir gidiş bu !
Adı dostluktu oysa!
Kıyılara vuran dalgaların,
Sessizce geri çekilişlerini...
Yalnızca, seyredebilirim uzaklardan.
Bildik bir iç çekiş kırılganlığım...
Ki yüreğimi burkan,

Tek kişilikmiş, dostluklarda, aşklar gibi...
Ki yaşanmışlıkları yok sayan...