Varım kadınım, anayım
Kadınım pirinç ayıklarım.
Taşları ve zibilleri seçer, seçer atarım.
Taş prinçten, zibil taştan fazlaysa eğer
Daha fazla toplamaya koşarım,
Ne toplasam kardır diye coşarım.

Kadınım, Anayım, Atatürk’ün yolundayım,
Gençlere emanet etmedi mi ki vatanı
Al kanlarıyla sulayanlarımız…

Ya gençleri yetiştiren ana değil mi
Yiğidi yiğit eden.

Ve her şeyi en başta yaradan değil mi yoktan var eden?...

Ki Anayım öğretmenden, öğretmenim.
Öğretmeni de var eden ana değil mi derim

Pirinç ayıklarım kadınım,
Anayım var olduğum her şey benim adım.
Ben toplumun aynasıyım.

Değil mi ki toplum aç ve toplum yardıma muhtaç
Ve vatan kuşatılmış içten ve dıştan hainlerce
Dürüstlüğe aç…

Demek ki gençlerimiz eğitime muhtaç…

Varım, Yaradanın ve Yaradanın bizim için yarattığı,
Atatürk’ün izinden koşarım.
Ki anayım öğretmenden öğretmenim.
Öğretmeni de var eden ana değil mi derim.

Ve insana vermedi mi yaradan düşünceyi
Öyleyse düşünmeyi bilmeyen insan mı derim.

Ki kadınlarımız kutsaldı, namustu yaratıldığında
Ki erkeklerimiz şandı şerefti bir zamanlar
Ki değerlerimiz vardı,
Kadın askerdi iffetine ve Vatanına
Erkek askerdi şerefine ve Toprağına
Kadın insandı
Erkek insandı
Bir zamanlar…

Ki kültürümüz vardı
Okurduk bilgelerden
Şanlı ve onurlu bir tarihimiz vardı
Vatanına, sahip çıkanlarımız vardı
Vatanını namus bilenlerimiz vardı.
Şehidine yananlarımız
Düşünenlerimiz vardı.

Varım, Yaradanın ve Yaradanın bizim için yarattığı,
Atatürk’ün izinden koşarım.
Ki anayım öğretmenden öğretmenim.
Öğretmeni de var eden ana değil mi derim.

Ve insana vermedi mi yaradan düşünceyi
Öyleyse düşünmeyi bilmeyen insan mı derim.