Şehr-i İstanbul



Ar kubbesi çatlamış bu kara şehri
Bir gün terk edip gideceğim ben
Yan yana gezdiğimiz suni parklardan
Lüks arabalardan hoş vitrinlerden
Kopup gideceğim sen kalacaksın
Ardımdan belki de ağlayacaksın
Her gün buluştuğumuz kır kahvesinde
Siyah çaylara bulanacaksın
Her sabah ardımdan mendil sallayıp
Başına allı yazma bağlayıp
Beklediğin evin köşe başından
Bir gün terk edip gideceğim ben

Kara gözlerine buğu düşmesin
Beni sevdiğini kimse bilmesin
Bu koca şehirde ben hep yalnızdım
Senin gözlerini köyüm sanmıştım
Bir gün anladım ki dağlar çok uzak
Caddeler çok dar insanlar kaypak
Sen alışıksın bu dar dünyaya
Takatim kalmadı böyle yanmaya
Senin olsun ışıklı büyük binalar
Tavernalar,gazinolar,vitrinler
Götür beni efkar dağıtan gara
Bir gün terk edip gideceğim ben

Ak başlı ağrının eteklerinde
Bir mecnun Gefo ile buluşacağız
Dertleri bırakıp metropollerde
Yalnız o günü konuşacağız
Keşfedip gözlemenin müthiş tadını
Buz gibi su ile arınacağız
O yeşil örtüye sarılacağız
Kararacak yeniden beyaz tenimiz
Utançtan değil ay ışığından
Üstümüzdeki bulut açıldığından
Bana darılma işte bu yüzden
Bir gün terk edip gideceğim ben

Bir gün kaf dağından bir anka gelir
Kurtuluş gününden müjdeler verir
Onun gözlerine takılacağım
Çekip götürsün diye yalvaracağım
Siyanür kokan bu bacalardan
Onursuz savaşan tüm çarşılardan
Uçup gideceğim haberin olsun

Üstünden nur kalkmış bu kara şehri
Nem kokan evleri,kaldırımları
Bir gün mutlaka terk edeceğim
Bir çoban olup yüce dağlarda
Hoş sohbet bir Leyla bekleyeceğim
Mehtabın tülüne sevdalar serip
Köy kızlarına maniler dizip
Tatlı hikayeler dinleyeceğim
Ruhumu kurtarıp dar sokaklardan
Kelebekler gibi sonsuza uçup
Bu şehrin üstünden savrulacağım
Kızgın ufuklarda kavrulacağım
Haya damarları dikiş tutmayan
Bu kararmış şehri terk edeceğim
1998

Orhan Bektaş