İlk baharda coşar şu kuru topak,
Uyanır tabiat dillenir birden.
Tomurcuk filizler gelişmiş yaprak,
Özüne su yürür yollanır birden.

Her taraf gülistan yemyeşil dağlar,
Meyveler yüklenir bahçeler,bağlar,
Gözeden fışkırır,suları çağlar,
Can verir doğaya kollanır birden.

Ne kadar muhteşem çamlar çınarlar,
Irmaklar,dereler,kaynak pınarlar,
Armutlar,üzümler,incirler,narlar,
Sonbahar gelince ballanır birden.

Ağaçlar yanarsa ölüm yasıdır.
Toprak ana onun altın tasıdır,
Yağmurla sulanır,güneş ısıtır,
Büyüyüp yetişir,bollanır birden.

Koruyun ormanı,kesmeyin sakın,
Kokusu,havası cana çok yakın.
Rabbin harikası ibretle bakın,
Her mevsim değişir hallenir birden

Bülbüller dallarda ötüşür durur.
Aşıklar altında atışır durur,
Özgür’ün sinesi tutuşur durur,
Yüzünde tebessüm allanır birden.

Kâzım Özgür 6-Mayıs-2007