(Altı tane ikiz acıyla birlikte yaşayan Filistinli
bir Anneye ithaf ediyorum)

Savaşın kıyısında bir çocuk
Saçları simsiyah
Çığlıkları simsiyah
Organları darmadağınık
Teni delik deşik olmuş,
Alevler yakıyorken yüreğini
Ölmüş annelerin duygularını topluyor,
Topluyor toprağa serpilmiş sıcak hayallerini
Topluyor savaş alanından dağılmış bilyelerini

Hiç tereddüt etmeden
Füze rampalarından fırlatıyor öfkesini
Bir sevdanın türküsünü yakıyor yüreğinde
Yükselen dumanlarla birlikte
Ağarıp çıkıyor duyguları gökyüzüne
Acıların kıyısında dalgalar vuruyor
Dağlanmış gül yüzüne

Ve işte yürekleri yakıyor çığlıklar
Yanakları yalıyor alevler
Hep alevler, alevler ah alevler
Evleri barkları yakıyor alevler
Yanakları yalıyor alevler
Hep çocukları dağlıyor alevler
İşte saçlarını dalgalandırıyor füze rüzgârları
Tanksavarlar yaylım ateşe tutuyor bilyelerini

Ağzında dualar tespih tespih
Parmakları silah gibi kurşun sıkıyor geceye
Çığlıkları kılıç gibi batıyor vicdanlara
Acılar giriyor karınlarına annelerin
Bedduaları siyah bir bulut olup kaplıyor gökyüzünü
Bir yas örtüsü olup kaplıyor yeryüzünü

Savaşın kıyısında bir çocuk
Boynu bükük
Gözleri sönük
Elleri böğründe suskun bakıyor boşluğa
Gecenin karanlığında yürüyor bir sevdaya
Fakat ayakları onu götürüyor başka bir kavgaya

Yanı başında bir halk ölüme akıyor
Yanı başında bir ırmak acıya dalıyor
Bütün umutlarla birlikte
Denize batıyor hayal gemisi

Savaşın kıyısında bir çocuk
Aniden koşup tutunuyor hayatın eteklerine
Saçma bir savaş kesiyor önünü
Can yeleğini takıp dalıyor acılar denizine
Konuşmak istiyor, siyah dumanlar tıkanıyor genzine
Koşmak istiyor, saçmalar batıyor ayaklarına
Ayakları yalın, yüreği yalın
Dünyayla arasındaki duvarlar çok kalın

Savaşın kıyısında bir çocuk
Saçları simsiyah
Çığlıkları simsiyah
Duyguları darmadağınık
Kelimeler anlamını yitiriyor
İşte şimdi
İnsanlık can çekiyor savaşın orta yerinde
Savaşın kıyısında bir çocuk
Aniden koşup tutunuyor hayatın eteklerine
Can yeleğini takıp dalıyor acılar denizine


İsmail OKUTAN