Ya Rab!
Ne güzel kapılar açtın Sen bana,
Yine de layık bir kul olamadım ben Sana.
Yiyip içtim, gezip tozdum nimetlerinden yana,
Yine de bir kez olsun hamd ederek,
Bilmem vardım mı Sana?

Rabbena!
Yevme la yenfe’u da kulum de bana Ya Rab!
Resul-u Zişan’ına ümmet et beni Ya Rab!
Ben acizim, hakirim nefsime esir etme,
Kevser de dokuz nolu sancaktan mahrum etme.

Ben diyerek nefsim öne çıkıyor Ya Rab!
Bu kulunu nefsine Sen esir etme Ya Rab!

Ümmet-i Musa’dan bir çoban geldi O’na,
Dedi: Ya Musa Rabbinden mağfiret dile bana.

Kutlu Tur-i Sina da Ya Musa dedin O’na,
Git “o kuluma” söyle yanacak azabımla.

Musa Tur-i Sina’dan inerken kelamınla,
İletti bu haberi korku dolu çobana.

Sevinçten uçuverdi bu azap haberine,
Ne büyük bir şeref var “o kulum” deyişinde.

Ayırma ben kulunu Ümmet-i Muhammed’den,
Son nefeste dâhil iman ve şahadetten.

Başları dik tutacak bu kalır elimizde,
Mağfiretinden başka bir şey yok heybemizde.

Kendine kul, Resul-u Zişan’ına ümmet et.
Büyüklerime kardeş, üstadıma evlat et.

Ben diyerek nefsim öne çıkıyor Ya Rab!
Bu kulunu nefsine Sen esir etme Ya Rab!


(04.01.2009 01:45)
İdris ÖZDEMİR
www.strescafe.com