Bir kalkan yaratacaksın kendine incecik
Ama tezatlığa bak ki bi o kadar da
dayanıklı bir kalkan
Sen kalkanı bile fark etmeyeceksin ya da başkaları aynı şekilde
sadece anı yaşayacaksın
Akıp giden zaman içindeki anı
Ve o anlar geçip gidecek
Sen hayatla yüzleşiyorsun sanacaksın
Oysa hep kalkanın koruyacak seni
Sen güçlüyüm sanacaksın
Aslında güçlü olan sen olmayacaksın sadece kalkanın olacak
Ne kadar büyükse o kadar güçlü sanacaksın kendini
Dünyanın kederi boğmayacak seni yasa
Senin yasın sadece kendine olacak
Acıtmayacak yüreğini yıkıntılar altında kalmak
Sen kalkanın ardında olacaksın hep
Herkesten ve her şeyden koruyacak seni
Taaki gün gelip kalkanını yitirene dek…
O gün farkına varacaksın ki aslında hiç de dirençli değilmişsin
Bütün dünya olanca ağırlığıyla çökecek üstüne
Kaldırırım sanacaksın ama başaramayacaksın
En küçük sarsıntılar bile altüst edecek artık seni
Sen her seferinde inanmak istemeyeceksin
Bu böyle olmamalıydı diyerek şaşkınlıklara boğulup gideceksin
Yüreğinin aslında ne kadar da hassas olduğunu fark edeceksin
Dinlediğin eski bir Yeşilçam şarkısında
Ya da yoldaki elele aşıklarda bulacaksın kederi
Apansız gelecek aklına anılar
Sıyrılıp unutmak isteyeceksin
Ama beceremeyeceksin
Büyü bozulmuş olacak artık
Kalkanın yok
Savunmasızsın
Şairin dediği gibi
Hayat bir kehribar tesbih gibi dökecek tanelerini takır takır önüne
Sen ise toplayamayacaksın bile …
Ne varsa ne yoksa
Hepsi dokunmaya başlayacak sana
Miden kalkacak iğreneceksin hayatı tanıdıkça
Sorgulamaya başlayacaksın
Daha önce niye fark etmedim ben bunları diye
Anlamaya çalışacaksın bilmek isteyeceksin
Nedenler ve niçinler dans edecekler sürekli beyninde
Bir şeyi aramaya başlayacaksın ne olduğunu bilmeden
Ama sen yine de arayacaksın onu
O yavaş yavaş belirginleşecek acılar arttıkça
Sonra birgün kendin koyacaksın teşhisi kendine
Aşkı kaybetmişsin
Onu arıyorsun…