Yine o yüzsüz gecelerden biri
Yoksun kaldı ışıktan odam
Karanlığı yokladım temkinli bir bakışla
Farketmedim,
Kapalıymış gözlerim
Düştüm karmaşık bir düşün bağrına,
Yorgunluğumu salıvermeden bedenimden
Zaman, koşturup dururken,
Bir yanımdan bir yanıma
Beklenmezliğine büründü utanarak
Bırakıp kaçtı karşımda seni
Bir gülücük yapışmış yanaklarına,
Öylece duruyordun sessiz sessiz
Süzüyordum çehreni titrek gözlerle
Yoğun bir heyecan belirmişti içimde
Ansızın dalıp gittin bir boşluğa
Ani bir hüzün sardı beni önce
Sonra yarıp geçmek istedim karanlığı
Aydınlıkla karşılaştım birden
Güneş bana bakıyor,
Duvarlarımda geziniyordu yansımaları
Anladım ki beni çağırıyordu gerçek
Bir demet yalnızlık daha bıraktı avuçlarıma
Doğruldum, azme bürünmüş nemli bir vücutla
Her zaman ki gibi sen vardın ufkumda
Yok olmak nafile
Kötü değil sensizlik kadar,
Ufkuma giden yolda