PARANOYA

Orwell’ın kâbuslarından fırlamış bir sabahtı
Gün doğarken suskun gecenin üstüne
Silinen anılarım değil sanki zihnimdi
Ah Güneş,
Sar beni anne sıcaklığında şimdi

Gece bir son değil sabaha gebeymiş
Öğrendim,
Tan yeri ağarma vakti

Durup dururken haykırdım sessiz kaldırımlara
Yankılandı gitti sesim
Uzaklara
Uzaklar ki rastlanmaz oralarda
İnsanlara

Yürüyorum
Matemli bir hava var sokaklarda
Korku iliklere kadar işlemiş
Şüphe kol geziyor
Avlularda

Hep söylerdim
Yalnızlık paranoyası bu olsa gerek diye
Kendime dinletemedim

Hiç biri bana ait değil bunların
Yokluklara da zamanla alışırdım
Varlığın yok etmeseydi beni

Belki de karışırdım yalnızlığa
İkilemler boğmasaydı
Düşüncelerimi

Gitsin artık başımdan kâbuslar
Kendi çığlıklarım yeter bana
Alın sabahlarımı da benden
Güneş görmesin gözlerim bir daha

Sessiz gecelerimi verin
Gerisi size kalsın

Uyanmak istemiyorum paranoyalara

Hüseyin AKOVALI