SAHİLDE
Sessizliği bozan tek şey martıların çığlıkları,
Uçuşuyorlar önümde benimse başım dönüyor,
Düşünmeye çalışıyorum yalnızlığımı, bir sürü insan içinde,
Başıma sancılar giriyor aniden ok misali,
Hayâller gözümün önünde dans ediyor,
Kimseye karşı değil kinim, kendi içimde,
Çiğnediğim kumsal ve bir şerit gibi ayak izlerim,
Tek çizgi halini almış uzayan bu sahilde,
Sular yavaş yavaş vurmakta kayalara,
Lakin! Ne kayalar farkında bu saldırının, ne’de deniz,
Heyhat, ümitsizlik çevrelemiş düşüncelerimi.

Ne kadar soğuk kayalar, bu akşam vakti,
Martılar gitgide azalıyor gözlerimde,
Koyu birkızıllık inmekte sulara,
Rüzgarda bulutlar çözülüyor bir bir,
Gülümsüyorum,
Batan güne karşı ta derinden.

Dünya söndü aniden gözlerimde,
Karanlık ve sessizlik çevremde dolaşıyor,
Bazen esintisi rüzgarın ağaçlar arasında,
Sesler kulaklarımda dalgalanıyor,
Korkularım kıpırdanmakta hafiften,
Ürpermede bütün bedenim, düşüncelerimle.

Lakin! Umut diyorsun, heyhat,
Beni güldürme hepten,
Şu sakin deniz ve balıkçılar,
Bilirler mi ne olacağını yarın?
Belkide bir fırtına her şeyin sonu,
Benimse her gün içimde, boralar patlıyor,
Ne ilk gördüğüm fırtına olacaktır bu,
Ne de ümitlerim canlanacaktır yeniden.

Bir kıpırtı,sadece korku ve ürperiş,
Karanlık gecede tek dostum mehtap ve yıldızlar,
Küskünlüğüm sadece kendime,
Kaçışım yalnızlığımdan kurtulmak için,
Sen beni düşünme kendine bak,
Bir şey vadetmiyor artık bana dünya,
Mümkün değildir bazen yeniden başlamak.

Kurtuluş yok, hiç bir şeyden,
İstemek yetmiyor, önüm sonsuzluk,
Ha bu yollar, ha bu sahil ve ben,
Yürünecek yer aynı olduktan sonra,
Bir gün bir ışık görsem de uzaklardan,
Hep son parıltılardır diyeceğim.

Bitti.....
Yine her günkü gibi,
Düşünceler bir şey kazandırmaz oldu bana,
Ve her adımı ölüm diyen bu yollarda,
Görünüp kaybolan ışıklardan bıktım,
Korkar oldum her gördüğüm rüyadan.

Sona ermiyor bu yollar ve umutsuzluk,
Yalnızlık yanar ateş oldu içimde,
Kızıl alevler sarıyor bedenimi her akşam.

Hüseyin AKOVALI