Gözlerin uyku dolmuş,beynin örümcek ağı,
Üzerine serpilmiş sanki ölü toprağı.

Hırsızlar,kaçakçılar ve palyaço liderler
Sen sustukça,ülkede böyle sürüp giderler.

Üstüne sülük gibi yapışan canavarlar
Senin kanını emip,sana beylik taslarlar.

Kaderci bir korkuyla tutarak nefesini,
Dikmedikçe başını,bastırdıkça sesini,

Savrulan her orağa uzatıp boyununu
Bozamazsın düzenin aşşağlık oyununu.

Her tarla bozumunda nasibini alırsın;
Hayvan yemi olacak ot olarak kalırsın.

Nedir bu umutsuzluk,bu teslim oluş niye?
Hiç bekleme boşuna, biri kurtarsın diye...

Bir düşün; neden bu baş böyle kolay eğilsin?
Sen,Allah’ın kulusun,kulun kulu değilsin

Bırak artık susmayı,en gür sesinle haykır!
Şu, kader bellediğin ahlâksız zinciri kır!

Bil ki,sesinden sonra soluğun kesilecek,
Susma! Çünki sustukça sıra sana gelecek! ...

ÜNAL BEŞKESE (1997)