-Hani , kadınlar günü deniyor ya, her kadın madem bir gün anne olacak... "Anne"lerine duydukları sevgiyi sıcacık tutsunlar yüreklerinde ve doğursun-doğurmasın yavrulara sunsunlar. Lütfen...-

anne olmak ne demek
desin bana yüreğin
desin bana ellerin...
annem uzakta benim,
gelemiyor yanıma...
tutarım elimi annemin de
giderim anneme,
sarılır koklaşırım
döneriz evimize.
ben küçük bir çocuğum,
almıyor aklım bunu.
neden herkesin annesi bir,
neden bende iki anne....
geceleri yatıyorum,
annem okşar saçımı.
gözümü kapatıyorum,
düşümde annem var,
sallıyor beni beşikte.
annemin saçları altın sarısı...
uyanıyorum öpüyor beni annem.
simsiyah saçları
ne güzel parlıyor annemin.
yarın anneler günü,
elimde tek bir gül var,
kime vereceğim...
annem, nerdesin?

-------------------------------------

Bir Adam ve İki Kadın

Sarıp sarmalanan bir sevgiydi bu. Duyduğu diğer aşklardan hiç de farklı değildi.Tüm sevda öykülerinden bir esinti vardı sanki onun kıvrak zekasında, içten gülüşünde, arzulu gözlerinde. Elini tuttuğunda canı giderdi. Al dedi bir gün, al ömrümü...ver ömrünü. Gel birlikte ak pak olalım, geçsin yıllar. Nasıl da çabucak karar vermişlerdi. İşte bir evdeler. Kapattıkları kapının içinde sevgi ışığı vardı. Savuruyordu mutluluk onları birbirlerine. Ne kadar zaman geçti, ne oldu...Daha kucaklarında bebecikken ikinci yavruları, neden soğudular birbirlerinden bilemediler. Bir buz dağı girdi sanki aralarına. Ne iki yavrunun sevgi dolu gözleri, ne adamın ümitle kadına bakışı tutamadı kadını o evde...Gitti. Ardına bakmadan. Yıkıntıları ezerek, bir damla gözyaşı dökmeden gitti.
Bomboştu duvarlar. Soğudu oda. Yalnızlık sardı bedeni. Tırmandı soluk. Tiz çığlıkları çocukların, birbirine karıştı...Olmadı. Süremedi bu yalnızlık. Gitti ardından...Uzaklıkları aşarak. Elini tuttu yüreğindeki sevginin sıcaklığıyla.Dön dedi, gene bir olalım. İki kara göz bekler yuvada seni. Olmaz dedi kadın, bunaldığını diyerek. Küçük kasabanın boğucu havasından kopmanın verdiği rahatlıkla, kentin sokaklarını adımlarken. Olmaz, dedi. Dönemem. Sen gel, dedi. Adam, bağlılıktan söz etti,anam dedi. Olmadı. Bir olamadılar. Döndü yıkık omuzları ile adam, yuvam diyemediği eve. Duvarlar ağladı acısına. Çocuklar anlamsızca bekliyorlardı anneyi.Ve bir anne buldu onlara. Gül yüzlü, ipek saçlı, sevecen....Bir de kardeş deyip saracakları can. Hayat akıp gitti kendince. Çocuklar, ’ iki annemiz var bizim’ diyorlardı yeni gelen annelerine sevgiyle sarılarak.
Otobüsteki adam da duydu çocuğun bu sözünü, yanındaki kadına derken:’İki annem var benim. Bu, üvey. Yanındaki de kızkardeşim. Öbürü de onun, aslında o da kardeşim.Biz, her hafta sonu annemizin yanına gidiyoruz. Bu annem götürüyor bizi anneme. Biz annemde kalıyoruız. Sonra bizi alıp geri getiriyor annem, evimize.’ Annem, derken çocuk eliyle ön koltuktaki kadını gösteriyordu sevgiyle.
Adamın kafası allak bullaktı. Bu, nasıl bir işti? Annelik neydi? Anne olmak neydi?
Otobüs köşede durdu. Sarı saçlı, kısa boylu bir kadın bekliyordu gözlerinde sevgiyle. Çocukları ellerinden tutup indirdi anneleri, öpüştü iki kadın ve anneleri; çocuklara sarılarak ’Yarın beşte alırım, altı otobüsü ile döneriz. Çocuklarıma iyi bak. ’dedi.
Çocuklar annelerine sarılıp giderlerken kadın, otobüse geri döndü; oğluna sarıldı sevgiyle ve el salladı yavrularıyla annelerine.

29.4.2006





Serap Hoca